Kanker. Of hoe tegenslag zorgde voor mijn transformatie
10
Februari 2024
Ergens in februari of maart 2022 doken de eerste tekens van oververmoeidheid op. Ik voelde me heel erg moe en iedere dag vooraleer ik naar het werk vertrok, nam ik nog een halfuurtje de tijd om op adem te komen en me neer te ploffen in de zetel. De vermoeidheid schreef ik toe aan wat er allemaal in 2021 was gebeurd.
Een scheiding, een verhuis halsoverkop van Leuven naar Anzegem, mijn dochters bij mijn ex-partner achterlaten, een nieuwe relatie, een nieuwe job en ten slotte nog een verhuis naar mijn definitieve woning. Het kroop in de kleren en ik dacht dat de vermoeidheid van tijdelijke aard zou zijn eens ik helemaal gesetteld zou zijn. Niets was minder waar en ik had er geen idee van wat er me enkele maanden later te wachten zou staan.
“Als je maar één ding met je meedraagt in je hele leven, laat het dan hoop zijn. Laat het hoop zijn dat er altijd betere dingen in het verschiet liggen. Laat het hoop zijn dat je zelfs de moeilijkste tijden kunt doorstaan. Laat het hoop zijn dat je sterker bent dan elke uitdaging die op je pad komt. Laat het hoop zijn dat je precies bent waar je nu hoort te zijn en dat je op weg bent naar waar je hoort te zijn… Want in deze tijden zal hoop datgene zijn wat je er doorheen helpt.”
– Hilde De Moor
De alarmbellen gingen af
Op een zonnige dag in mei 2022 kwam ik ‘s avonds thuis van een sessie Start to Run. De fysieke inspanning had me deugd gedaan en ik hoopte dat mijn energie stilaan zou terugkomen. Zoals gewoonlijk sprong ik in de douche om mij na het lopen op te frissen.
Plots voelde ik een knobbeltje en zag ik een blauwe plek aan de zijkant van mijn rechterborst. De alarmbellen gingen af.
Ik raakte niet meteen in paniek maar wist dat ik niet te lang moest wachten om mijn huisarts te contacteren. Enkele jaren ervoor had ik ook iets in mijn borst gevoeld en toen bleek het een goedaardige cyste te zijn. Ik hoopte stiekem dat het terug het geval zou zijn maar iets in mij zei me dat ik deze keer misschien wel eens “prijs” zou kunnen hebben.
Het knobbeltje voelde helemaal anders dan de cyste en ergens had ik ooit gelezen dat een blauwe plek op kanker kon wijzen…
Een negatieve spiraal
Ik heb het geluk dat mijn ratio het op moeilijke momenten van mijn emoties wint en ‘s anderendaags legde ik een afspraak met mijn huisarts vast. Ze onderzocht me en aan haar gezicht kon ik zien dat het voor mij bij deze raadpleging niet ging stoppen. Aangezien ik vroegere onderzoeken de laatste 25 jaar altijd in UZ Leuven had laten doen, had ik er geen flauw idee van bij wie ik nu terecht kon.
De huisarts regelde voor mij een afspraak voor een mammo- en echografie in het ziekenhuis. Naast de mammo- en echografie voerde de radioloog ook een punctie uit. De resultaten zouden een week later beschikbaar zijn.
Het was de ellendigste, moeilijkste en zwaarste week uit mijn hele leven. In die week spookten allerlei dingen door mijn hoofd en ik kwam in een negatieve spiraal terecht. Mijn moeder was aan borstkanker overleden toen ik 9 jaar oud was en ik werd terug naar die periode gekatapulteerd.
Zij werd in diezelfde kliniek behandeld en alles deed me terug aan die moeilijke periode denken. Ik dacht aan de dood en aan mijn dochters als ik de kanker niet zou overleven. Ik had de ergste scenario’s in mijn hoofd en weende de longen uit mijn lijf.
Dit kon niet waar zijn. Het was nog veel te vroeg om dood te gaan en elke vezel in mijn lichaam vocht tegen de gedachte aan een naderende dood. Mijn emoties namen het over van mijn verstand. Ik kon niet meer rationeel denken en die week duurde een eeuwigheid.
Ik sliep nog nauwelijks maar ging toch iedere dag plichtsbewust naar het werk. Ik kon enige afleiding wel gebruiken.
De behandeling
Na vijf lange dagen wachten viel het verdict. Mijn huisarts vertelde me dat er kwaadaardige cellen waren gevonden die op borstkanker type triple negatief wezen. Vanaf die dag kwam ik terecht in een rollercoaster van onderzoeken en scans. Mijn ganse lichaam werd letterlijk van kop tot teen gescreend. De voorgestelde chemobehandeling van 4 zware chemo’s, 12 lichte chemo’s en een jaar immunotherapie zou heel belastend zijn en mijn lichaam kon maar beter sterk zijn om het aan te kunnen.
De onmacht en de week wachten op de diagnose vielen me veel zwaarder dan de diagnose zelf. De gedachte dat het veel erger had kunnen zijn – ik had geen uitzaaiingen – stemde me positiever en ik voelde me als een krijger die het gevecht zou aangaan. Ik was klaar voor mijn traject.
Ik herinner me nog de chemosessies alsof het gisteren was. Iedere maandag was chemodag. De idee dat er een voor mij giftige vloeistof in mijn lichaam geinjecteerd werd, deed me huiveren. Ik wist niet of ik moest huilen of blij zijn. Voor mij voelde het aan als puur vergif maar aan de andere kant kon het oranje goedje ook mijn redding betekenen. Het gevoel was dubbel. Ik noemde het dan maar Aperol, naar de oranje soort aperitief.
Nog later zag ik de baxter als liefdevolle sterretjes die mijn lichaam beter zouden maken. Elke druppel kreeg de betekenis van een sterretje. Miljoenen fonkelende sterretjes stroomden mijn lichaam binnen en zouden me beter maken.
De vele ongemakken die bij een chemobehandeling horen, vielen ook mij te beurt. Mijn haartjes en teennagels vielen uit. Ik had enorme last van misselijkheid, braken, smaakverlies en vermoeidheid. Op sommige momenten lag ik moederziel alleen op de grond met enorme buikkrampen en kermde ik van de pijn.
Ik riep, tierde, vloekte en huilde de longen uit mijn lijf. Waarom moest mij dit overkomen? Ik ging door een hel en wenste zelfs mijn ergste vijand dit niet toe. Op sommige dagen raakte ik niet meer uit bed. Op andere dagen lukte het me dan wel weer om mijn huishouden te doen.
Na de chemobehandeling volgde mijn borstamputatie. Dit was een heel moeilijk moment voor mij. Ik verloor mijn vrouwelijkheid en mijn zelfbeeld was lager dan ooit. Daarna kreeg ik ook nog bestralingen en kort erna stopte de immunotherapie.
Verborgen geschenk in een lelijke verpakking
De meeste mensen zien kanker louter als een fysieke ziekte. Voor mij is het zoveel meer. Mijn herstel kon nu pas beginnen.
Ik herbeleefde oude jeugdtrauma’s, mijn zelfbeeld en eigenwaarde waren aangetast. Emotionele en mentale genezing vragen veel meer energie dan de fysieke genezing en ik ondervind dat daar weinig begrip en aandacht voor is in onze maatschappij.
Gelukkig waren er de warme activiteiten zoals Reiki, Shiatzu, Cranio-Sacrale behandeling en zoveel meer die Warriors Against Cancer VZW aanbiedt en waar ik enorm veel deugd van had. Ik ben enorm dankbaar voor hun ongelooflijke steun tijdens mijn moeilijke periodes.
Ondertussen heb ik een borstreconstructie met eigen weefsel ondergaan. Deze operatie luidde het einde van mijn fysieke behandelingstraject in. De reconstructie helpt me terug een stuk verder in het aanvaarden van mijn nieuwe “ik”. Hilde versie 2.0 noem ik mezelf wel eens. Niets zal ooit nog hetzelfde zijn…
Ik heb diep gezeten, heel diep. Ik heb veel ups en downs gekend tijdens het ganse traject. Ik ben niet dankbaar voor mijn ziekte maar wel voor wat ze mij gebracht heeft. Naast de ellendige tijd kwamen er ook heel veel nieuwe en leuke dingen op mijn pad en ik vond het fantastisch om uit mijn comfortzone te stappen.
Ik stond voor de camera voor een fotoshoot, reed voor het eerst met een huurwagen in het buitenland, kroop in een ijsbad en verlegde op vele andere vlakken mijn grenzen. Ik heb leren onthaasten, terug leren genieten van de kleine dingen in het leven. Ook heb ik geleerd dat zelfzorg en zelfliefde niet egoïstisch zijn en dat ik het zonder mijn positieve mindset niet had gered.
Door mijn ziekte heb ik ook mijn steuncirkel leren kennen. Ik heb ontdekt dat mensen elk op hun eigen manier reageren tijdens moeilijke periodes in je leven. Sommigen zijn bang en reageren niet.
Aan de andere kant krijg je uit de meest onverwachte hoek berichtjes, telefoontjes, mailtjes, bezoekjes, bloemetjes. Dit is zo betekenisvol voor de persoon die door een moeilijk proces gaat en ik ben er zo dankbaar voor!
Ik heb nog een serieuze weg te gaan maar ik kom er wel.
Ik ben mijn eigen verhaal aan het neerschrijven en ik werk aan een coaching programma dat ik eind 2024 zal aanbieden. Ik wil als ervaringskundige mensen helpen om de regie over hun eigen leven tijdens en na de ziekte op te nemen.
De nieuwgierigen kunnen zich alvast via onderstaande knop inschrijven op de wachtlijst:
